Gdzie? Na specjalnejstronieinternetowej, którą stworzył dom aukcyjny, a którą firmuje swoim nazwiskiem właśnie Simon de Pury. Oprócz praktycznych informacji na temat funkcjonowania rynku sztuki i domów aukcyjnych, możemy też dowiedzieć się ciekawostek na temat najważniejszych dzieł takich artystów, jak: Sophie Calles, Cindy Sherman, Jeff Koons czy Matthew Barneys.
Rozpoczął też działalność blog, w najbliższym czasie mają też być dostępne gry komputerowe związane ze sztuką i rynkiem sztuki. W sam raz na wakacyjne wieczory.
Zapraszamy i polecamy.
Na zdjęciu: wnętrze galerii Phillips de Pury w Nowym Jorku
Nowy właściciel musiał zapłacić za ten nieostry wizerunek nieba prawie 2,6 miliona funtów (czyli prawie 5,2 miliona dolarów).
Jego realistycznie namalowany portret Bruce Bernarda z 1992 roku sprzedał się w Christie’s za prawie 7,9 miliona funtów (czyli ponad 15,6 miliona dolarów). Bruce Bernard, sportretowany na obrazie Freuda, jest jego bliskim przyjacielem (również „do kieliszka”) od ponad 60 lat. Był też edytorem odpowiedzialnym za ilustracje, najpierw w Sunday Timesie, a następnie w The Independent.
Obraz o wymiarach 65x75 cm miał estymację 18-25 tysięcy funtów, a został sprzedany za 45 tysięcy funtów (ok. 253 tysiące PLN). 
Ten niewielki (27x27 cm) obraz miał estymację aż 30-40 tysięcy funtów, ale i tak ją przekroczył, osiągając ostatecznie poziom 48 tysięcy funtów (ok. 270 tysięcy PLN). Te coraz wyższe ceny na aukcjach prac Sasnala są odzwierciedleniem rosnących również w ostatnich miesiącach cen prac tego artysty na rynku pierwotnym.
To już trzeci obraz Bujnowskiego soferowany na międzynarodowych aukcjach w tym roku, a czwarty w ogóle. Wszystkie na razie się sprzedały.
Ale akryle bardzo pasowały do tego, co wtedy robiłeś..
Przez wiele osób jesteś uważany za artystę bardzo niedocenianego, chociaż nie wiem czy to dobre słowo, może lepszym stwierdzeniem byłoby nie tak popularnego rynkowo, jak na to zasługujesz. Jako powody podawane było - przytoczę - twoja postawa outsiderska, twoja praca w agencji reklamowej - jako powód braku koncentracji na malarstwie i po odejściu ze Zderzaka, brak wsparcia ze strony silnej galerii komercyjnej. Jak na to patrzysz?
No właśnie proces gubienia koloru jest u ciebie zbieżny z procesem coraz większej złożoności interpretacyjnej twoich prac. Bez pewnej pomocy coraz trudniej jest je zinterpretować.
To trochę podobna sztuka do tego, co kiedyś robił Rafał Bujnowski – obrazy rzeczywistych przedmiotów; gwoździ, haczyków, wyłączników, wieszaków malowane albo bezpośrednio na murze, albo na płótnie lub papierze. Od Rafała Vanka różni jeszcze technika – to przedstawiciel „sztuki ulicy” malujący swoje prace sprayem. Jego prace bez edycji kosztowały 100 euro, a większe prace w edycji 3 sztuk (na przykład praca składająca się z pięciu wieszaków – łącznie 15 części) – 2 tysiące euro.
Malował on codziennie banalne pejzaże badając i zaznaczając na obrazie, ile spalił w tym czasie kalorii i tłuszczu. Badania wykazały, że malując ten sam morski pejzaż siódmego dnia spalił zdecydowanie mniej kalorii. Mniej kalorii wymaga także namalowanie tego samego obrazu czarno-białego niż w kolorze – dowodzi meksykański artysta.
Największym powodzeniem cieszyły się wielkoformatowe obrazy Karoliny Zdunek.
Czym jest Art Unlimited? Dzięki praktycznemu zniesieniu ograniczeń – przestrzennych, finansowych, technicznych czy mentalnych – można na nich pokazać projekty, które nie zmieściłyby się w normalnej ofercie targów. Raz – ze względów finansowych, dwa – ze względów przestrzeni, jaką potrzebują, trzy – tematyki i na końcu – często ze względu na „niekomercyjność” niektórych prac. 
Art Basel zapewnia artystom wszystko – wielką halę wystawową, zespół techników i kuratorów, którzy pomagają przygotować i umieścić w przestrzeni prace, a w końcu i pieniądze na ich przewiezienie i wybudowanie. Artyści często sami przyjeżdżają do Bazylei montować prace. W tym roku na Art Basel pokazane zostały prace 77 artystów z 30 krajów – i często były to prace do zobaczenia raczej w takich miejscach jak Documenta w Kassel czy Biennale w Wenecji niż na targach.
Już przy wejściu wszystkich intrygował wypełniony wodą BMW rocznik 1980, w którym dwa razy dziennie (pod koniec targów już tylko raz dziennie, bo zaczęło brakować tlenu – jednak jakieś ograniczenia na Art Unlimited były) angielski artysta William Hunt „śpiewał” piosenkę miłosną do specjalnie skomponowanej pięknej muzyki. Dźwięk wydostawał się poprzez ogromne kolumny. Bardzo wzruszająca i intrygująca zarazem praca zawsze wzbudzała duże zainteresowanie widzów.
Jeśli jesteśmy przy wodzie – to wspomnijmy o pracy dwójki Brazylijczyków – Helio Oiticicy i Nevilla d’Almeida, którzy zafascynowani „pseudo-kinem” stworzyli specjalne miejsce – olbrzymi basen oświetlony niebieskim światłem, a na ścianach pokazywano slajdy „Notations” Johna Cage’a (czasami prawie całkowicie przykryte „białym prochem”), a głośników wydobywała się muzyka tego kompozytora. Nie muszę dodawać, że nie była to ekspozycja w stylu Zachęty, więc można było się swobodnie „moczyć” (większość moczyła tylko stopy) w basenie. 
Z tego boxu niedaleko było do miejsca, gdzie francuski artysta Pierre Hughye stworzył specyficzny „chillout” room, gdzie dzięki grze świateł, dymów i muzyki Czajkowskiego można było chwilę odpocząć od zgiełku targów.
Art Unlimited to nie tylko instalacje, ale także ciekawe projekcje filmowe. Turecki artysta Kutlug Ataman (nominowany do Nagrody Turnera w 2004 roku), w historii „Stefan’s Room” opowiada o człowieku, który w niewielkim mieszkaniu w Berlinie ma ponad 30 tysięcy egzotycznych motyli. To opowieść o fascynacji, która staje się obsesją – oczywiście to już w sztuce było, ale sposób tej opowieści – na kilku ekranach równocześnie, jest niesamowita. 
Od Atamana już niedaleko do wielkiej graciarni Christoph Buechela. Szwajcarski artysta pokazał ten projekt w ubiegłym roku w londyńskiej galerii Hauser&Wirth Coppermill i wywołał on sensację. W wielkiej graciarni, wśród ułożonych z wielką precyzją śmieci XXI wieku stworzony został idealny męski świat. W Bazylei dodano jeszcze bar, gdzie serwowano tym, którzy odstali w kolejce do instalacji (a czekać trzeba było długo) piwo lub whisky. 
Na zupełnie przeciwnym biegunie estetycznym była praca niemieckiego artysty Andreasa Słonimskiego „Wo sind die Skier?”. „O co chodzi? Gdzie jest tu dzieło sztuki” – pytali zwiedzający pusty wielki box i dopiero po dłuższej chwili zauważali odciśnięty w miękkim materiale ślad po jednym skrzydle helikoptera, który wprowadzono tu do sali, by odcisnął właśnie ten ślad (pilot też zostawił odcisk palca). 
Wracając do wielkich instalacji – kubański artysta Carlos Garaicoa stworzył panoramę wielkiego miasta oglądanego z wielkiej góry.Praca robie niesamowite wrażenie swoją skalą i iluzjonistyczną grą.
Dostał około 50 odpowiedzi – część tylko w formie listów z podziękowaniem, część listów przyszła z innym podarunkiem (obrazek i medali od Jana Pawła II), a część przywódców przysłała też krawaty. W tym między innymi w imieniu ówczesnego PRL-owskiego premiera Piotra Jaroszewicza krawat z „bardzo znanej fabryki jedwabiu” w Milanówku wysłał minister Janusz Wieczorek.
Liczba osób pytających o możliwość kupna prac Sasnala zwykle przekraczała 10 na godzinę. Dlatego galerzyści Wilego mogli tak naprawdę wybrać, do jakiej kolekcji i jakiemu kolekcjonerowi sprzedać jego prace. 
W samym rogu stoiska kolońskiej galerii stoi także niepozorna fotografia, wyglądająca na „vintage” z XIX wieku – to znany projekt z Galerii Potocka Roberta Kuśmirowskiego. Przed kilkoma laty artysta stworzył m.in. dla ludności Krakowa stare atelier fotograficzne, gdzie można było się sfotografować w stroju z epoki.
Ta fotografia (unikatowa, w misternej ramce) kosztuje 3500 euro. Niedaleko, na stoisku berlińskiej galerii neuerriemschneider z kolei w oczy rzucało się czarne zaproszenie na performance „Wyprawa do lasu” Pawła Althamera z ubiegłego roku. 
(sprzedała się cała edycja do 3 sztuk po 12 tysięcy dolarów za sztukę, zdjęcie tego neonu z Nowego Światu w Warszawie można było ostatnio kupić na aukcji charytatywnej w CSW) oraz Bucholz Galerie,
która za 30 tysięcy euro sprzedała obraz-kolaż Ołowskiej, również nawiązujący do neonu - ale innego - mianowicie słynnej, odnowionej dzięki własnie akcji Pauliny Ołowskiej i FGF "siatkarki" z Placu Konstytucji w Warszawie.
z których „wygumkowana” została postać artystki. Piękne rysunki i niesamowity zbieg okoliczności, że zupełnie niezależnie dwójka artystów związanych z Rastrem zainteresowała się pracą Sherman i pokazała ją na tych samych targach. Cena rysunków Elsnera to 3700 euro za sztukę i sprzedały się wszystkie. 
Galeria ta przywiozła też prace Szapocznikow do Bazylei i oczywiście wszystkie sprzedała. Rysunek został sprzedany za 8 tysięcy euro, a rzeźba z poliestru z niedopałkami papierosów oraz lampa z świecącym biustem po 45 tysięcy euro.
W galerii Nordenhake z Berlina, od lat reprezentującą Mirosława Bałkę, można zobaczyć instalację rzeźbiarską tego artysty zatytułowaną po prostu „115x205x80” z 2007 roku.
Ten polaroid, codziennie zmieniany, jest jedyną dokumentacją performance artysty. Wczoraj wisiał „Bodzianowski w basenie”. Całość dokumentacji projektu – czyli siedem polaroidów, można kupić za 15 tysięcy euro. Do obejrzenia w całosci będzie ostatniego dnia targów - w niedzielę.
Bardzo ładne prace warszawskiej malarki sprzedają się swietnie – galeria sprzedała już siedem obrazów w cenie od 5 do 8 tysięcy dolarów.
obrazy Karoliny Zdunek i Jana Mioduszewskiego, a także wideo i fotografie z wideo (video-stills) Zuzanny Janin. Agnieszka Rayzacher z lokalu_30 podkreśla, że nie spodziewała się tak dobrego przyjęcia prac Karoliny Zdunek, której obrazy, w cenie od 4 tysięcy euro za niewielki obraz do 15 tysięcy euro za wielkoformatowy dyptyk sprzedają się znakomicie.
Sprzedała się również, do londyńskiej kolekcji prywatnej, wspomniana rzeźba Macieja Kuraka (za 9 tysięcy euro), oraz video-stills Zuzanny Janin (1600 euro za 4 video-stills z projektu "Just Before. Ideal Musem" i tyle samo za 2 video-stills z projektu "I LoveYouToo") natomiast nie znalazły nabywców prace Mioduszewskiego.